Goede voornemens? F*ck ‘em!
Behalve die ene keer dat ik in een schoolvoorstelling een glazen bol mocht vasthouden, ben ik geen Madame Soleil en van tarotkaarten trekken heb ik ook geen kaas gegeten. Sta me toch toe om een voorspelling te maken die in de zeer nabije toekomst voor de meesten van ons bewaarheid wordt. Misschien ook voor jou.
Over een paar weken beslis je, verdwaasd door een overdosis aan cava, kroketten en kerstbûche, dat 2024 het jaar wordt waarin je eindelijk de beste versie van jezelf wordt. Als je met een goed rapport wil aanschuiven aan de feestdis van volgend jaar, dan moet je het éindelijk over een andere boeg gooien. Laatavond bezoekjes aan de frituur voor een kleintje met stoofvleessaus en een frikandel spécial? So 2023! Net als Netflix-series bingen in het gezelschap van een zak chips. Vanaf 1 januari mogen ze je drie keer per week verwachten in de crossfit en tegen dat het goed en wel april is, loop je de Antwerp 10 Miles uit. Halve marathon in het najaar? Een paar kilo lichter van al dat vasten en met de vingers in de neus, dat spreekt. Je vrije tijd wijd je voortaan integraal aan zelfontwikkeling. Misschien moet je die lessen Mandarijns ook maar weer oppikken?
Met enige trots en een zweem van overmoed vertel je het tussen de ovenhapjes en de velouté van parelhoen aan elke tante, nonkel en achternicht die het horen wil. Vanaf 1 januari schud je je menselijkheid van je af en treed je met de zelfdiscipline van een Griekse God op de Olympos in het strijdperk. Een streepje rekenschap verhoogt je kansen om te slagen minstens met een paar procentpunten, toch?
Ik kan je nu al op een blaadje geven: tegen dat het halverwege januari is, vraag je je hardop af hoe je ooit kon geloven dat je als bij toverslag in een andere mens zou veranderen in het nieuwe jaar. Als het een troost kan zijn: voor de meeste mensen is de kans dat de goede voornemens het einde van de eerste maand halen zo goed als nihil. Maar als we weten dat het in februari opnieuw stil wordt op Strava, waarom laten we ons elk jaar opnieuw collectief beduvelen?
Goede voornemens gedijen in onze prestatiegerichte maatschappij waar we niet alleen hustelen tijdens de werkuren, maar liefst ook daarbuiten. Ze passen in de perfectionistische fantasie dat een mens een machine is die zich elk jaar opnieuw kan veranderen en verbeteren. Het liefst maken we van onze prestaties een performance in kleurrijke apps waar we elkaar om hartjes en duimpjes bedelen voor elke nieuwe stap in de goede richting.
Alleen: van wie moet dat eigenlijk, al die Big Hairy Goals? Uiteraard zouden we allemaal wellicht baat hebben bij een streepje beweging of wat minder verzadigde vetten bij het ontbijt (als je al een ontbijt màg nuttigen?). Maar van zodra voornemens een wapen worden om onszelf te straffen of om de idee in stand te houden dat we niet goed genoeg zijn zoals we nu zijn, schieten ze hun doel voorbij. En laten ze ons met een schaamte-kater achter.
De gemiddelde mens leeft zo’n 4000 weken. Ik denk dat je je tijd beter kan gebruiken dan met het stellen van arbitraire doelen en jezelf afjakkeren in een poging om die te halen. Heb je er al eens bij stilgestaan dat je misschien helemaal niets hoeft te fiksen aan jezelf? Misschien is jezelf verzoenen met wie je bent een beter gebruik van je tijd. Vertrek gewapend met deze gedachte naar het Kerstfeest en laat het smeden van ambitieuze plannen aan de rest van de familie over. Eat that, tante Linda.
‘Op een dag ben je dood’ ligt in boekhandels overal te lande vanaf 15 januari 2024, maar is nu tijdelijk beschikbaar als deel van een pre-order Kerstpakket.
Limited edition, en al!
